Powiedz mi, powiedz mi… czego chcesz, Kochanie powiedz mi, Powiedz mi, powiedz mi… czego chcesz. [Verse 2:] Powiedz mi, że od dziś nie ma innych, Kochanie nie jestem niewinny, Lecz wystarczy mi jedno twe słowo. A będę mógł zacząć na nowo. Nie wiem czy (haaaa)

Powiedz mi coś, czego nie wiem. Proszę. Dodatkowo niech to będzie coś, co mnie zaintryguje na tyle, żeby mi się chciało słuchać przez 3 minuty. Żebym poświęcił swoje zasoby poznawcze, uwagę i pamięć krótkotrwałą. Powiedz mi coś takiego, a od razu są większe szanse na to, że się zakocham. Tylko nie mów mi o tym zbyt skomplikowanym językiem. Bo jeśli nie zrozumiem czegoś, to nie będę zaintrygowany. Będę zirytowany. Można zacząć dobrze albo źle (celowy banał – tak nie zaczynaj, chyba że z konwencji zrobisz walor). Dobry, mocny, intrygujący początek jest jak dobre wybicie się z bloków startowych (banalna metafora, chociaż i tak mniej banalna niż… „coś tam jest jak seks”). Na pewno nie gwarantuje zwycięstwa, ale z pewnością je ułatwia. Fatalny start można jeszcze bohatersko podgonić, ale to naprawdę wymaga dobrej kondycji i doświadczenia. Brzmi banalnie. Tyle że wcale nie jest banalnie proste. Nasiąknięci złymi wzorcami prelegenci katują wstępami rodem z festiwalu piosenki polskiej w Opolu lub konferansjerką wiejskiego wodzireja. „Jest mi niezmiernie miło powitać państwa”; „Chciałbym dziś opowiedzieć państwu o projekcie, nad którym pracujemy od wielu miesięcy”; „Cieszę się, że znaleźli państwo czas by posłuchać o moich doświadczeniach”. Taka nadmierna grzeczność nie wróży niczego dobrego… Moje neurony od razu uruchamiają tryb akademii z okazji kolejnej rocznicy rewolucji październikowej (tak – jestem stary i je pamiętam. Nikt mi tego nie odbierze). Jeśli ktoś jest naprawdę podekscytowany, to będę to widzieć i słyszeć. Nie musi mi o tym deklaratywnie nucić frazą Krzysia Ibisza. Jest konwencja festiwali (i super) i jest konwencja konferencji prasowej ministra Szyszki. Konferencje branżowe (np. HRowe, marketingowe, PRowe inne), a także konferencje popularnonaukowe czy startupowe takiej konwencji na szczęście jeszcze nie mają. Więc kieruj się zasadą – nie zamorduj nudnym wstępem. Tyle wystarczy. Jak dobrze zacząć? Łatwiej mi będzie napisać jak na pewno nie zaczynać. Po pierwsze bez wyrażania nadmiernej wdzięczności i opowiadania o sobie (chyba że zaczynamy od mocnej wiarygodnej historii osobistej, która ma wyraźny cel – wyjaśnienie problemu, zjawiska czy wskazanie ważnej tezy). Po drugie bez sadzenia banałów, przy których ledwie tli się pole Wernickiego i Broka (odpowiedzialne za rozumienie tekstu), a cała reszta mózgu śpi jak przy słuchaniu audiobooka z tekstem instrukcji obsługi pralki automatycznej. Banały dzielą się na: niemiłosiernie banalne i niemiłosiernie banalne wielkie kwantyfikatory. Te pierwsze to stwierdzenia „Internet zmienił sposób, w jaki się komunikujemy”, lub „Edukacja to klucz do rozwoju gospodarczego”. Jak słyszę taki wstęp, to mam ochotę wyskoczyć przez okno. Te drugie to zawsze budzące sceptycyzm frazy „Jak wszyscy wiemy, branża modowa rozwija się dynamicznie”; „Wszyscy się chyba zgodzimy, że dobro naszych milusińskich jest najważniejsze”. No i są jeszcze banalne i zgrane frazesy – content is the new king, czy data is new oil. Osobną grupę stanowią studia przypadków, które już wszyscy znają. Ostatnio rozmawiałem ze świetną dziewczyną pracującą w dziale marketingu dużej (ale fajnej) korporacji. Powiedziała, że jak na jeszcze jednej konferencji marketingowej usłyszy o tym, jak Target wysłał kupony na ciążowe zakupy dziewczynie, która sprawdzała, czy jest w ciąży, to wstanie i wyjdzie. Po trzecie – bez lawirowania i snucia historii typu „kiedy tak sobie do Was jechałem, to zastanawiałem się, o czym wam dziś opowiedzieć”. To trochę tak, jakby powiedzieć – w ostatniej chwili zdecydowałem się tu przyjechać i w sumie to się nie przygotowałem, więc teraz coś naprędce pobajdurze. A wy słuchajcie, jak klecę na poczekaniu tę prezentację. Na taką swobodę improwizacji (celowej) może sobie naprawdę niewiele osób pozwolić. Jest wśród nich Rafał Masny, który potrafi w ostatniej chwili wejść na scenę i wyznać szczerze, że nie przygotował slajdów. Tylko że mimo wrażenia improwizacji, cała jego prezentacja jest znakomicie ograna, a brak slajdów jest wręcz atutem. Po czwarte – bez przedstawiania się. Publiczność najczęściej wie, kto jest kolejnym prelegentem. Albo wyczytała to z programu, albo dowiedziała się od prowadzącego. Albo możemy jej o tym sami powiedzieć, ale jakoś inaczej wpleść to drogie nam imię i nazwisko. Może na końcu, może w środku. Nie jest to błąd śmiertelny, ale naprawdę, jeśli najciekawsze, co chcesz powiedzieć na początek, to, że nazywasz się Piotr Bucki to słabo. Efekt aureoli towarzyszy ludziom atrakcyjnym, pewnym siebie. A efekt dobrego wstępu warunkuje odbiór reszty prezentacji. Nie, żeby po intrygującym wstępie można było odpuścić i serwować atrakcje na miarę oglądania schnącej farby. Jednak jak już zaczniemy dobrze, to mamy mały plus u widowni. Lepiej tego nie spartolić. Skąd brać dobre wstępy? Z głowy, z netu, z życia. Byle nie z dupy. Wszystko może być inspiracją. Ja swoje zbieram i gromadzę zewsząd. Dobre książki są dobrym źródłem badań. Życie dostarcza historii, które można wykorzystać, by pokazać jakiś schemat. O tym, żeby nie pisać głupot na facebooku, można opowiedzieć za pomocą historii Janine Sacco, Ewy Wanat, albo… mojej. O monitoringu mediów można mówić wykorzystując nieśmiertelny przykład Virgin Trains albo poszukać dalej. Ja zbieram inspiracje naprawdę wszędzie. Ostatnio podczas treningu nordic walking natknąłem się na watahę wilków. Tak mi się przez mikro-sekundę wydawało. Potem zorientowałem się, że to psy zaprzęgowe (dostrzegłem właściciela). Szybko poszedłem dalej, by po chwili się cofnąć i zapytać, czy mogę zrobić zdjęcie. Po co? Żeby mieć podkład pod wyjaśnienie modelu uwagi Meyera. Będzie jak znalazł, jak będę o tym przygotowywał prezentację. Im więcej wiemy, czytamy, obserwujemy i wystawiamy się na różne dziwne sytuacje (czasem niekomfortowe), tym więcej mamy inspiracji. Jeśli ciągle nasiąkamy beznadziejną komunikacją, fatalnymi wzorcami i jeździmy na konferencje, gdzie te same gadające głowy podają te same studia przypadków, to nic dziwnego, że przyjmujemy to za standard. Włącz więc TEDa, włącz myślenie i przygotuj następnym razem kilka zdań wstępu, które zmiotą największego sceptyka. I dowiemy się czegoś, czego nie wiedzieliśmy. Photo Credit: Nando The Ninja via Compfight cc

Powiedz mi, powiedz mi, powiedz mi Coś, czego nie wiem Ile jest cali w mili Co powoduje twój śmiech Próbuję sprawić abyś nie traktował mnie jak dziecko, kochanie Powiedz mi, powiedz mi, powiedz mi Coś, czego nie wiem x2 Ile jest cali w mili Co powoduje twój uśmiech Próbuję sprawić abyś nie traktował mnie jak dziecko, kochanie Czytałem mnóstwo wywiadów z ludźmi, którzy nie mają najmniejszych podstaw, by udzielać odpowiedzi na zadane im pytania. Zadaje się im pytania tylko dlatego, że są sławni i znani (…). Sam na takie pytania odpowiadałem, a potem zastanawiałem się, co ja tu w ogóle, kurwa, robię. To absurdalne, że ktoś zadaje takie pytania i równie absurdalne, że zgodziłem się na nie odpowiadać. Coś w tym jest, prawda? Powiedział to Marlon Brando. 38 lat temu. Przeczytałem to wczoraj w książce mu poświęconej i uśmiechnąłem pod nosem. W mojej skrzynce jest od groma maili od osób, które proszą o najprzeróżniejsze rady. Kompletnie niezwiązane z tym, czym zajmuję się na co dzień. Każdy twórca takie listy dostaje. Pyta się nas o to jak żyć, jak umierać, jak się ożenić, jak rozwieść, kogo kochać, komu coś ukraść i komu wpierdolić. Dziennikarze też nie są lepsi. Parę dni temu dostałem pytanie, co mam do powiedzenia na temat występów Polaków na igrzyskach. Nieco wcześniej pytano mnie, czy zechciałbym się wypowiedzieć na temat parawanów na plaży. Wiosną namawiano mnie do wzięcia udziału w dyskusji o rodzinach, które przepijają kasę z programu 500+. Za każdym razem odmawiałem. Lubię dziennikarzy, ale nie przepadam za mediami i w ciągu ostatnich paru lat udzieliłem zaledwie paru wywiadów. Tylko tym, których prywatnie szanuję. Ludziom wydaje się, że jeśli ktoś jest po tej drugiej stronie barykady – po tej, którą się obserwuje, czyta, ogląda, podziwia i pogardza – to taka osoba musi wiedzieć więcej. Bo ludziom wciąż wydaje się, że ktoś sławny to ktoś mądrzejszy, nawet jeśli wszyscy doskonale wiemy, że tak nie jest. Niestety jest. Nie zastanawia was idiotyzm (pewnie wielokrotnie to widzieliście) gratulowania komuś, że pojawił się w mediach? Kij z tym, czy coś mądrego powiedział. Wystarczy się pojawić, a wielu gotowych jest pomyśleć, że to takie zajebiste być twoim znajomym. I kiedy przeczytałem – wcale nie odkrywczą, ale przyjemną dla oka – wypowiedź Brando, przypomniała mi się kobieta z pociągu. Krótka historia, jedna z pierwszych, które opowiedziałem czytelnikom bloga. To było gdzieś w okolicach 2006 roku. Kobieta z pociągu. Rok 2006 Pociąg relacji Poznań – Warszawa. To był zwyczajny beznadziejny dzień, padało, dostałem na obiad zimne frytki i byłem zły, bo nie kupiłem żadnej gazety do czytania podczas podróży. Zanim pociąg ruszył, stanąłem przy wyjściu cierpliwie czekając, aż matoły zajmą miejsca i przestaną sie przepychać między przedziałami. W pewnym momencie wsiadła do wagonu młoda kobieta. Na oko miała około dwudziestki. Niezbyt dobrze ubrana, powiedziałbym nawet, że dosyć biednie. Włosy rozczochrane, niezdarnie wykonany makijaż. Prawdopodobnie biegła, bo cicho sapała. Na twarzy malował jej się nerwowy uśmiech. Miała ze sobą podróżną torbę, której nie zdążyła nawet zapiąć. Wystawał z niej rękaw od swetra. Dziewczyna na pewno spieszyła się, by zdążyć na pociąg. – Czy mogę cię prosić o pomoc – zwróciła się do mnie. – Jasne, w czym problem? – spytałem badając ją wzrokiem. – Czy możesz mi odpowiedzieć na jedno proste pytanie? – Jakie? – Mam jechać czy wysiąść? – spytała ponownie niecierpliwiąc się. Pociąg miał ruszyć za minutę. – To zależy dokąd chce Pani dojechać… – Ja wiem dokąd. Nie chcę tego tłumaczyć. Proszę, powiedz mi tylko czy powinnam jechać, czy lepiej żebym wysiadła… Zadałem wówczas czytelnikom jedno proste pytanie: co byś odpowiedział kobiecie, mając do wyboru tylko trzy odpowiedzi: „TAK” „NIE” „NIE WIEM” Większość czytelników krzyknęła: TAK, masz jechać! Dostali ode mnie straszną zjebkę. Nie mogło być inaczej, bo moja odpowiedź brzmiała: Nie – Wydaje mi się, że nie powinna pani jechać – odpowiedziałem jej. Westchnęła i zdobywając się na jeszcze jeden uśmiech pokiwała twierdząco głową. Wzięła swój bagaż i wysiadła. Nigdy więcej jej nie zobaczyłem. Gdy z jakiegoś powodu nie jesteście w stanie ogarnąć całości, skupiajcie się na szczegółach. Nie zdążyła na dobre wsiąść do pociągu, a oddała mi podjęcie decyzji o dalszej podróży. Owa niepewność wynikała z przewagi emocji nad rozumem. Emocje kazały jej spakować się i pójść na dworzec. Rozum nakazywał: upewnij się! Wystający rękaw z otwartej torby, zaniedbany wygląd i pośpiech nijak nie świadczyły o tym, że była przygotowana na podróż. Cóż zatem za problem był, aby wysiadła, przez następną godzinkę wszystko przemyślała i pewna swego wróciła do domu lub udała się w podróż następnym pociągiem? Wydaje mi się, że chciała uciec z domu. Tak nie wyglądała kobieta, która jedzie się zabawić, która zmierza do swojego mężczyzny. Ona uciekała od problemów. Co to jednak za ucieczka, której nie jest się pewnym? Ucieczka winna być aktem desperacji, a nie chwilowej fanaberii podyktowanej przez negatywne emocje. Może chciała rozpocząć nowe życie, ale jestem pewien, ze wtedy nie była jeszcze na to gotowa. Gdybym pomógł jej i jej emocjom odpowiadając „Tak, powinnaś jechać” – być może później miałaby do mnie żal. Mogłem odpowiedzieć, że Nie wiem Ale umywanie rąk nie wchodziło w rachubę, ponieważ tylko pozornie pozbawiłoby mnie odpowiedzialności za decyzję, którą sama ta bezradna osoba musiałaby podjąć. Z kolei sugestia opuszczenia pociągu była ukłonem w stronę jej rozumu. Wysiądź! Przemyśl! Nic nie rób. Przeczekaj. Czasami jest tak, że rozwiązanie problemu nie leży w aktywnym działaniu na rzecz rozwiązania. Bierność i cierpliwość często prowadzą do zrozumienia istoty sprawy, ale wymagają czasu. Dziś mam nadzieję, że udzielając takiej, a nie innej odpowiedzi – podarowałem jej ten czas. Tak napisałem 5 lat później, kiedy ponownie wrzuciłem historię na bloga. Był sierpień 2011 roku. Mamy sierpień 2016. Teraz wiem, że jednak nie wiem Wciąż uważam, że udzieliłem jej dobrej odpowiedzi, ale „nie wiem” też było właściwym rozwiązaniem. Bo nie wiem, czy ona była rozsądną osobą. Nie wiem, czy wykorzystała podarowany czas. Nie wiem od czego uciekała i dokąd zmierzała. Nie wiem, dlaczego 10 lat temu uważałem, że powinienem wziąć za nią odpowiedzialność. W dobie social mediów wymaga się od nas wiedzy. Musimy mieć zdanie na każdy temat. Sportowcy? Jesteśmy najlepszymi trenerami. Zawsze wiemy dlaczego ktoś wygrywa. Bo uparcie dążył do celu. Zawsze wiemy, co jest przyczyną porażek. Kasa, brak talentu i wypalenie, ślepi sędziowie. Mamy wyrobione zdanie na temat artystów, jesteśmy świetnymi krytykami książek, filmów, a jak trzeba to nawet i przedstawień teatralnych, które większość z nas ostatni raz widziała w poprzednim wcieleniu. Jeśli WIESZ, to ludzie się z tobą liczą i nagradzają lajkami. Jeśli kilkukrotnie uda ci się powiedzieć coś, czego publika nie zrozumie, ale wyda się jej to sensowne, zyskasz etykietkę eksperta. Może nawet wizjonera. Jeśli NIE WIESZ, to jesteś debilem. Jak ta dziennikarka, która nie wiedziała kim był Grotowski (ja też nie wiedziałem), jak wielu innych, którzy zaliczają wpadki na pytaniach o historię, geografię albo wykładają się na ortografii pisząc swoje statusy na Fejsie. Internetowi prześmiewcy uwielbiają śmiać się z cudzych porażek. Każdego dnia widzę na FB ludzi, którzy są na tak lub są na nie. Coś jest najlepsze lub najgorsze. Ludzi, którzy do czegoś zachęcają lub zniechęcają. Zauważcie, jak rzadko piszemy „nie wiem”. Można zapytać „a po co to pisać?”. Jeśli ktoś czegoś nie wie, to nie wie. „Nie wiem” nie wnosi niczego do dyskusji. Tak mi się do niedawna wydawało. Może właśnie wniosłoby wiele? Może właśnie tego zdania najbardziej brakuje w tysiącach rozmów o wszystkim i niczym? W naszej codziennej komunikacji, najłatwiej znaleźć ludzi, którym wydaje się, że coś wiedzą. Najtrudniej o tych, którzy nie wiedzą i nie boją się nie wiedzieć. PS Marlon Brando nie cierpiał rozmawiać o aktorstwie. Nudziło go to. Granie w filmach też go nudziło, nie uczył się na pamięć swoich ról, notorycznie był nieprzygotowany i niechętny do współpracy. Twierdził, że nie jest artystą, bo artystów już nie ma, na aktorstwie się nie zna i niczego innych nie mógłby nauczyć. Miał ten zawód kompletnie w dupie. Przez wielu jest uważany za najwybitniejszego aktora w historii kinematografii.
Powiedz mi coś o sobie randki online randki sama odmiana koreański pokaz. Masz być pewny siebie, mówisz dziewczynie powiedz mi coś o sobie . Powiedz mi coś o sobie – to najczęściej padające zdanie na interview.

{"type":"film","id":987,"links":[{"id":"filmWhereToWatchTv","href":"/film/Arizona+Dream-1993-987/tv","text":"W TV"}]} powrót do forum filmu Arizona Dream 2008-10-20 14:54:22 naprawdę próbowałam, ale nie potrafię się przekonać do tego filmu. Jak dla mnie to był jeden z gorszych filmów z Deppem. Po za tym, że ten film miał w sobie mnóstwo prawd o życiu i dobitnie przedstawił nam nieszczęście kilku osób to jakoś go nie czuję, nie porywa mnie, ani nie zachwyca... Nie zakładam tego tematu po to by się z kimś kłócić, ale po to abyście mi napisali dlaczego warto było go obejrzeć...Ja osobiście mam mieszane uczucia. Mądry film z dobrą muzyką, niekiedy śmieszny, ale żadna rewelacja... kasiaaa7891 Zgadzam sie prawie w 100%. Powiedzmy że w 90% bo nie dam mu 5 tylko 4 :P "poniżej oczekiwań" gdyż po filmie spodziewałem się dużo wiecej patrząc na jego powiedziałbym zawyżoną ocene. Usiadłem z chęcią rozerwania sie, tymczasem miałem lekki problem z dotrwaniem do końca... No cóż, nie każdy gra same świetne role, a to była według mnie zdecydowanie najgorsza odsłona Pana Deep'a jaka widziałem. A widziałem prawie wszystkie :) Zreszta to jeden z moich ulubionych aktorów i wolałbym nie musiec go krytykowac :)Pozdrawiam! zbyszekkieliszek Ulubiony aktor a robisz błąd w jego nazwisku... uważam że zagrał rewelacyjnie... jak każdy w tym filmie i u Kusturicy dontpanic Błąd w nazwisku, ohhhhh jejjjjkuuuu :P Fakt, Depp, a nie Deep, pomyliło mi się gdyż szybko pisze na klawiaturze, można zrobi błąd, Ty na pewno jesteś bezbłędny we wszystkim co robisz :P Tak czy inaczej nic nie zmienia faktu ze wg mnie zagrał w tym filmie słabo. Jeśli Tobie sie podoba, ok, nie mam nic przeciwko temu :) Jak dla mnie jak już mówiłem, jest to najsłabszy film z jego udziałem jaki zbyszekkieliszek rzeczywiscie straszne, ze kolega Speed_way zrobil błąd! Też uważam, że Deep, oj przepraszam, Depp wypadl bladziutko na tle jego aktorskiego dorobku. Ale juz mniejsza o to. Interesuje mnie natomiast to, dlaczego co niektorzy ludzie sie tak zachwycaja tym filmem. Nie wiem skad fenomen tego filmu? Naprawde chcialabym to dostrzec... kasiaaa7891 to może obejrzyj inne filmy Kusturicy a docenisz jego surrealizm i baśniowość dontpanic Piszesz zbyt ogólnikowo :) Surrealizm i baśniowosc, czyli co konkretnie masz na myśli...? Chciałbym dostrzec wyjątkowośc tego filmu ale jakos nie przekonują mnie Twoje argumenty :P użytkownik usunięty ocenił(a) ten film na: 4 zbyszekkieliszek tego jeszcze brakowało aby argumentami przekonywać do piękna filmu ;p po prostu jednym się podoba a drugim nie... mimo wszystko sądze, że brakiem szacunku jest dla ulubionego aktora błąd w nazwisku ;)a Kusturice kocham za to, ze potrafi z byle jakiej historii o marzeniach - zreszta własnego autorstwa uczynic widowisko z przepraszam za brak "c" w sensie "tśśś" coś mi na klawiaturze nie działa Olo_25 ocenił(a) ten film na: 7 kasiaaa7891 To mój pierwszy film Kusturicy i powiem, że mam mieszane uczucia. Z jednej strony świetna muzyka, fajne zdjęcia dobry pomysł na realizacje scenariusza ale jednak czegos mi było brak w tym filmie. Niezadobra gra J. Deppa w przeciwienstwie do L. Taylor która zagrała fantastycznie chorą psychicznie Grace, zresztą wszyscy bohaterowie byli psyhiczni(istna Arizona wariatów). Za bardzo nie widziałem w tym filmie jakiegoś przesłania, morału ale z chęcią obejrze jeszcze jakis film tego reżysera jeśli mi jakis polecice wart obejrzenia(z góry dzięki).Podsumowując nie jest to arcydzieło ale film wart obejrzenia ze względu na swą Olo_25 a ja odpowiem na temat dla odmiany- w filmie podoba mi się:-muzyka-perfekcyjnie i wyraziście zbudowane postacie (ale przyznam racje, dep(p) wypadł najsłabiej)-bardzo prosta historia przedstawiona w niezwykły sposób, skarbnica scen- smaczków które sie pamięta- niczego podobnego w żadnym innym filmie nie film kipi emocjami i te emocje się czuje ze względu na wspomniane wyżej postacie, które żyją- po prostu jestem w stanie uwierzyc, że to nie aktorzy tylko ci ludzie naprawde istnieją. (za wyjątkiem depa który schrzanił troche ;p)- scena kłotni przy stole i 1 proba samobojcza grace- moge oglądać non stop- nie wiem czemu a z Kusturica jest tak że albo jego specyficzny sposób przekazu sie podoba albo nie i jak ktoś nie polubił 1 filmu to nie ma sensu żeby oglądał resztę, a jak pokochal jeden, to całą reszte obejrzy po kilka(naście)razy, a i tak nie będzie miał dość ;]polecam czas cyganów- wg mnie najlepszy film dałem 10/10- od tego filmu zacząlem byc fanem tego rezysera i nie jestem w stanie dac innej oceny niz 10. maga89 ocenił(a) ten film na: 10 kupojadek Ostatnio obejrzałam Arizonę kolejny raz i zdecydowanie uwielbiam ten film, a skłoniło mnie to również do zglebienia twórczości Emira Kusturicy wiec jak na razie zdobywam Czas Cyganów ;)Arizona - co tu dużo mówić ,zgadzam się z przedmówcą , no może z wyjątkiem Deppa (przyznam sie od razu, uwielbiam tego aktora i czlowieka,wiec byc moze nie bede obiektywna), OCZYWISCIE bezdyskusyjnie sie zgadzam,że reszta obsady była niesamowita, jesli wypadł słabo to moze dlatego ze miał najmniej ciekawą rolę, ale moim zdaniem nikt inny lepiej do niej nie pasowałno i wszystko inne zostało już napisane, wydaje mi się,że by polubić ten film, trzeba po prostu lubić ten klimat,zresztą nie wiem nie jestem znawcą... ;ppoza tym zachęcam do obejrzenia kilku scen z pierwszej wersji, ostatnio spotkalam sie z nimi na youtube, heh ciekawe.. jednak ja obstaje za tym zakończeniem, które zostało.. :) mona_4 ocenił(a) ten film na: 8 kasiaaa7891 Mi się podoba Lily Tylor, choć jej postać z filmu, no nie wiem... kasiaaa7891 Kiepska rola Depa? (czy taki błąd też ma znaczenie?, nie bądźmy czepliwi), może rola mniej kolorowa na tle innych, ale moim zdaniem zagrał godny polecenia moim zdaniem. Jak ktos lubi takei klimaty. Aha i nie można się przekonać do czegoś za pomocą argumentów z zewnątrz. Albo coś Ci się podoba albo nie. Może za pare lat obejrzysz ten film jeszcze raz i odkryjesz w nim coś nowego. Życie zmienia perspektywe patrzenia. miss_scare Kochanie ja wiem, ze albo sie cos podoba albo nie, a ten film podobal mi sie sredio i jakos nie jest chyba w moim klimacie... Wasze opinie nie spowoduja, ze zaczne ubostwiac ten film, albo zmienie o nim zdanie ;) Może wzielas sobie to za bardzo doslownie, ja po prostu chcialam wiedziec co takiego fascynujacego inni zauwazaja w tym filmie. Po prostu mnie to ciekawi, dla czystej analizy... kasiaaa7891 Po pierwsze, to nie byl film Deppa, ale Vincenta Gallo. To tu moglismy po raz pierwszy zobaczyc tego delikwenta w pelnej klasie. Mnie od samego poczatku porwal basniowy klimat Kusturicy, ale takze obsada z piekna Dunaway czy fantastycznym, niedocenianym Jerry Lewisem. Jest to bardzo nowatorski film i pomyslo film, z wieloma odwolywaniami do dziel z przeszlosci ( Czule Slowka z Nicholsonem). Ten film to taki pewien eksperyment, inaczej zabawa, w ktorej uczestniczy widz. Da sie odczuc, ze ten film jest dedykowany specyficznej grupie ludzi, ktorych przepelnia milosc do kina, iluzji, swoistej improwizacji. Taki np. Gallo, gdy wchodzi na piedestal, przerywajac publicznosci seans "Wscieklego Byka"; gdy udaje scene z filmu Hitchcocka, lub kiedy cytuje poszczegolne kwestie "Ojca Chrzestnego". Ja nawet nie lubie Deppa, lecz jego polozenie, autorytet w Wujaszku;)... Dla mnie ten film jest bardzo wyjatkowy, ale nie idealny. Mocne 9/10. Cuccureddu W pełni się zgadzam z tym, że to był film Vincenta Gallo. To jest aktor! widziałam z nim kilka innych filmów i uważam, że ma gość potencjał. Ada902 ocenił(a) ten film na: 8 Cuccureddu Albo ten moment, kiedy Gallo podczas seansu wspominał o Deppie jako aktorze ;D MissW ocenił(a) ten film na: 8 kasiaaa7891 Po paru latach obejżałam ten film jeszce raz. Za pierwszym razem uznałam że to nieporozuminie ale widocznie bylam za mloda aby dostrzec o co na prawde w tym filmie chodzi. Bardzao mi sie podobał. Aktorzy zagrali realistycznie. Może Depp nie wyszedł najlepiej ale tez nie fenomenalna. Muszę stwierdzić ,że ten film nie jest dla każdego. Ale można spróbować. Polecam.:) MissW To prawda - "Arizona Dream" nie jest filmem dla każdego. Nie każdy wejdzie do świata, do którego zaprasza nas Kusturica. Ale ten, komu się to uda, z pewnością odkryje w filmie niepowtarzalną najbardziej zadziwia to, z jaką wirtuozerią Kusturica gra na emocjach widza. Nieustannie balansuje na krawędzi tragizmu i komizmu, realizmu i fantazji. Ta gra między skrajnościami, nieposkromiona chaotyczność kompozycji, w jednych wzbudza zachwyt, w innych - irytację...Jedno jest pewne - obraz to jest niezwykły i za tę niezwykłość właśnie, moim zdaniem, zasługuje na miano arcydzieła. kasiaaa7891 Wyjdzie poza ramy narzucone przez Hollywoodzką komercję a dostrzeżecie prawdziwe walory tego filmu. Dopóki się nie otworzycie na tzw. inne, bardziej artystyczne kino, pełne "fajnego" absurdu, nie ma sensu tłumaczyć dlaczego dajemy więcej. Bez urazy. Pozdrawiam. goslawa25 hmm, nie musze lubić kazdego rodzaju kina... Normalne... Dawno wyszlam po za te "normy", czego mozesz nie wiedziec, bo nie ogladasz ze mna filmow... ale akurat ten film mnie nie urzekł. Tematy zaklada sie po to, aby mozna było podyskutowac o filmie. Ja chcialam aby osoby, którym film się podobał napisały jakie według nich sa najmocniejsze strony tego filmu, czy cos w tym dziwnego?? To, ze film mi sie nie podobal, nie znaczy chyba, ze jestem ograniczona ;) Film jest wysoko oceniony, dlatego normalne, ze ciekawi mnie to co sie ludzia tak podobalo w Arizona Dream, po za tym specyficznym klimatem...pozdrawiam. kasiaaa7891 przepraszam, zagalopowałam się ---> "ramy" :) kasiaaa7891 kurcze, mam chyba jakis zly dzien dzisiaj :) ---> "ludziom"Pisze sprostowania, bo ludzie tutaj lubia krytykowac za literowki, ortografie i takie tam... kasiaaa7891 Obawiam się, że za dużo myślisz ;-) Moim zdaniem na Kusturicę trzeba się "otworzyć", dać się ponieść jego fantazji. A wtedy powinien się to jak Emir traktuje rzeczywistość - tragizm graniczy z humorem, życie z baśniowością - naprawdę mówiąc bardzo się dziwię ocenie FW, bo zdecydowana większość ocen jest nieadekwatna - albo mocno zawyżona albo mocno zaniżona. kasiaaa7891 Mnie się podobał. Jeśli ktoś nastawia się na typową rozrywkę to można się przeliczyć. Jest to bardziej film refleksyjny. Zresztą nie pierwszy taki film Deppa. Bardzo ładne zdjęcia, dobry dobór aktorów, mieszanina zabawnych i wzruszających scen... jak dla mnie 9/10. un_chocolat Szczerze mówiąc sama nie wiem dlaczego tak mi się podobał... Po prostu mnie urzekł. Od dawna nie oglądałam nic corvi ocenił(a) ten film na: 9 mrs_robinson Kusturice cenie,szanuje i takie tam, prawie,ze uwielbiam;) Arizone również. Krótko:na plus muzyka,gra aktorska (szczególnie Vincent Gallo jak dla mnie rewelka, a co do Deppa wcale aż tak krytyczny bym nie był), niektóre sceny z tego filmu przejdą do historii (np. próba samobójcza Grace),tzw. "problematyka" filmu (marzenia,po części relacja matka-córka) na minus zaliczył bym zakończenie, szczerze powiem,że ogladając Arizone pierwszy raz nie do końca byłem pewien "co artysta miał na myśli" (nie mówię wcale,że teraz już wiem bo taki jest właśnie Kusturica!:) Nie masz na talerzu podanej banalnej tezy, szukasz szukasz! szukajcie a....:)pozdrawiam mrs_robinson czuję dokładnie to samo, dawno nie byłam tak zachwycona filmem 10/10

Coś co chowasz, czego nie wiem (x2) [Zwrotka 2: Taco Hemingway & Ras] Ona chciała spać ze mną, ona woli spędzać czas i się śmiać ze mną. Leciał Bowie, leciał Paak, włączę następną
Powiedz mi coś, powiedz mi czego nie wiem. Kim jestem ja? Kim jestem ja bez Ciebie? link do całości w komentarzu Lub słuchaj na swojej ulubionej Sky : Teraz właśnie mam zagwozdkę: weź mi powiedz, jaki miał pseudonim ten co ciągle o polityce gadał XDDD; Tyna : dobry w haxa xD; Tyna : taki żółty jeden xD; Sky : Chociaż nawet nie pamiętam kto to był XDD W sensie dzwoni mi, ale nie wiem gdzie XD; Sky : No mi coś tak świta; Tyna : czyli dobrze obstawiałam, że Paweł 😀 Radosław Sikorski: Powiedzcie mi coś, czego nie wiem. Wolna Sobota 27.10.2018, 05:58 czego nie wiem. MSZ nie miał służyć realizacji moich genialnych pomysłów. Że trzeba stworzyć

Traducciones en contexto de "mi powiedz coś" en polaco-español de Reverso Context: Może ty mi powiedz coś o sobie. Traducción Context Corrector Sinónimos Conjugación Conjugación Documents Diccionario Diccionario Colaborativo Gramática Expressio Reverso Corporate

Nie rozmawiaj z nimi, dbaj o spokój. Są transparentne jak szyby, hokus pokus. Nie rozmawiaj z duchami, bo nie śpią i tylko chcą cię poznać. Brudne myśli, czysta whisky, kurwa paranormal. Nie rozmawiaj z nimi, dbaj o spokój. Są transparentne jak szyby, hokus pokus. Nie rozmawiaj z duchami, bo nie śpią i tylko chcą cię ogłupić.

ppyD.
  • p42i9dwzwr.pages.dev/55
  • p42i9dwzwr.pages.dev/66
  • p42i9dwzwr.pages.dev/45
  • p42i9dwzwr.pages.dev/86
  • p42i9dwzwr.pages.dev/79
  • p42i9dwzwr.pages.dev/75
  • p42i9dwzwr.pages.dev/3
  • p42i9dwzwr.pages.dev/82

    • powiedz mi coś czego nie wiem